Maarten Houtman maakte begin jaren zeventig deel uit van de redactieraad van ‘Amersfoortse stemmen’ – het tijdschrift van de Internationale School voor Wijsbegeerte – waarvoor hij een viertal artikelen schreef over dood en sterven. De schrijfstijl is doorwrocht, de zinnen zijn soms lang, maar het is alleszins de moeite waard het betoog te blijven volgen.
Omdat de beschouwingen op elkaar aansluiten, kunnen ze via deze pagina in hun samenhang gelezen worden.
“Als kinderen verdronken in hun spel, huilend om vermeende onmogelijkheden, elkaar speelgoed afpakkend en toewerpend, gaan wij door het speeluur van het leven, tot de bel gaat van het einde van dit spel. En omdat wij onszelf slechts beleven in dit voorlopige spel, ons niet bewust dat de voorlopige spelers aan zichzelf nog onbekend zijn, willen wij het speeluur rekken, ons leven lang, bang voor de ontdekking van wat er vóór en er achter ligt.”
Maarten Houtman, Dood en vergankelijkheid, ‘Amersfoortse stemmen’, september 1973.
Maarten Houtman maakte begin jaren zeventig deel uit van de redactieraad van ‘Amersfoortse stemmen’ – het tijdschrift van de Internationale School voor Wijsbegeerte – waarvoor hij een viertal artikelen schreef over dood en sterven. De schrijfstijl is doorwrocht, de zinnen zijn soms lang, maar het is alleszins de moeite waard het betoog te blijven volgen. Omdat de beschouwingen op elkaar aansluiten, kunnen ze via deze pagina in hun samenhang gelezen worden.
Maarten Houtman maakte begin jaren zeventig deel uit van de redactieraad van ‘Amersfoortse stemmen’ – het tijdschrift van de Internationale School voor Wijsbegeerte – waarvoor hij een viertal artikelen schreef over dood en sterven. De schrijfstijl is doorwrocht, de zinnen zijn soms lang, maar het is alleszins de moeite waard het betoog te blijven volgen.
Omdat de beschouwingen op elkaar aansluiten, kunnen ze via deze pagina in hun samenhang gelezen worden.