Oost-Indische inkt op papier.
Vele jaren later, ik ben intussen met Hanna getrouwd, gaan we naar Noorwegen waar een reisbureau een eenzame hut voor ons gereserveerd heeft, een eindje boven het dorp Vågåmo.
Onze wekelijkse boodschappen doen we daar. We merken hoe anders de dagelijkse werkelijkheid daar is, vooral het gevoel van ruimte en de vanzelfsprekendheid waarmee we onze auto open laten staan. Naast andere, schots en scheef, zoals het op dat ogenblik uitkomt.
In de zes jaren dat we ernaar toe gaan verandert dat nauwelijks. Een tocht per luxeboot die we ten slotte maken, langs de kust tot aan de poolcirkel, doet ons opnieuw beseffen hoe het is in een land zonder werkeloosheid en eindeloze ruimte die niet verkaveld hoeft te worden.
De rol die het onzienlijke speelt en waarover Imah de oude vertelster me als kleine jongen zoveel verteld heeft, wordt duidelijk in de hut, anderhalve kilometer van de volgende hut en van het eindpunt van de kabelbaan naar het dorp beneden.
Het is er altijd, al ben ik me er alleen maar soms van bewust.
Op een ochtend gaat Hanna zonder me wakker te maken de berg op. Ze heeft nog niet zo lang gelopen als ze een grote groep schapen tegenkomt die liggen te slapen, behalve een die blijkbaar de wacht houdt, even naar haar kijkt en zacht mekkert. Als Hanna geruststellend tegen hem praat, kijkt hij rustig naar haar, schudt even met zijn kop en kijkt weer voor zich.
Ze gaat terug naar de hut, waar ik intussen wakker ben geworden, het haardvuur en de Jotul-kachel heb aangemaakt en op het punt sta me beneden onder de koude straal van de pijp met beekwater uit het meertje boven te gaan wassen.
Hanna’s verhaal of iets anders roept me naar binnen.
Ik ga op mijn meditatiekussen zitten en kom daar waar je alleen met jezelf bent en terugkeert naar het begin dat ook het eind is in eindeloze herhaling.
Nieuw? Oud? Herhaling? Ik zal het nooit weten. Het voltrekt zich eenvoudig.
Lees ‘De breuk’ online via de navigatie hierboven.
< terug naar Online bladerboeken