Collage / houtskool op papier, 21x16cm
Iedere dag ga ik een half uur buiten in de zon liggen om me te desinfecteren. Leeg en verlaten kijk ik dan in de verte naar de top van de blauwe berg, waar kleine wolken langzaam in een krans omheen bewegen. Heiningen en wachttorens doen er niet toe. De berg wenkt me en breidt zich helemaal naar me uit en neemt me op.
Op een nacht krijg ik buikkramp en besef dat ik toch besmet ben geraakt. Ik kan boven de rioolgoot gaan hurken om de kramp iets te verlichten, maar ik weet dat na deze kramp weer een andere zal volgen, en weer een en weer een… De kramp wordt steeds heviger en bereikt mijn borst.
Ik herinner me dat Imah, wanneer de bewegende schaduwen van het olielampje me dreigend insloten, altijd zei: ‘Luister verder, je weet niet hoe het afloopt, dat is nog in het Verhaal verstopt.’
Dan hoorde ik weer opnieuw het sjirpen van de krekels en soms de droevige roep van een uil onder de sterren, terwijl de wind de schaduwen mee nam. Nu luister ik verder en breng me het halve uur buiten in de zon in herinnering en de blauwe berg, die me wenkt. De berg weet van mij. Ik geef de kramp volledig aan hem over. In de nacht zullen de hellingen en ravijnen weer bij elkaar horen. De adem van de berg zal ver voorbij zijn voet reiken, me bereiken en opnemen in het grote bestel. Ik merk dat mijn ademen steeds langzamer gaat en zachter wordt. De kramp ontspant. Ik val in een diepe droomloze slaap. De volgende ochtend word ik ziek gemeld voor het appèl. Ik slaap twee dagen en nachten aaneen. Dan is het ergste voorbij. De andere verplegers weten wat extra voedsel voor me te regelen. Ik blijf nog twee weken rusten en kan dan weer aan het werk gaan. Ik voel me dankbaar en gelukkig. Ik wil de rest van mijn leven andere mensen dienen.
Lees ‘De breuk’ online via de navigatie hierboven.
< terug naar Online bladerboeken