Niet zolang geleden werd ik middenin de nacht wakker doordat mijn adem zich verlangzaamde, haast stilstond. Een teken dat mijn lichaam iets wilde mededelen.
Ik luisterde aandachtig naar binnen en merkte daar een grote onrust. ‘Ze’ hadden niet opgelet en nu waren er kwaadaardige binnendringers gekomen die aanvielen. Ik begreep dat het de mannelijke hormonen waren die mij nu elke drie maanden via een prik worden toegediend. Ik deelde hen mede dat mij dat werd toegediend om de indringers die ze niet hadden opgemerkt een halt toe te roepen en misschien op den duur terug te dringen.
Er kwam een poos geen antwoord, toen ontspande de prostaatstreek en er verspreidde zich een zinderende, behaaglijke warmte en een grote vrede waarin ik insliep.
Mh.
Bijdrage aan het schriftje dat Greet Wicart bijhield over ‘Adem’ tijdens de vijfdaagse van december 2002 in Maarssen – zie daar onder zondag