Soms overkomt het me dat ik mijn omgeving als van heel ver zie. En dat terwijl ik weet dat het gewoon dichtbij is. Eigenlijk is het altijd zo dat ik binnenblijf terwijl ik in de wereld ben, er leef en van allerlei onderga.
Dat ‘van binnen’ ben ik me niet bewust, waarschijnlijk omdat ik er gewoon aan ben. Maar het maakt het verkeer met anderen wel moeilijk. Het lijkt alsof ik er eigenlijk niet ben, terwijl ik vlak voor ze sta of zit.
Het is geen onverschilligheid of ijdelheid, en toch onttrekt het me aan het gewone, vertrouwde, heen en weer in een gesprek.
Misschien kan ik, nu ik me hiervan bewust ben, meer rustig de tijd nemen om hetgeen gezegd wordt tot me te laten komen en pas te antwoorden als ik werkelijk begrijp waar het om gaat. Proberen maar, wie weet.