Soms zie je opeens de agressie, de vooroordelen, meningen
en kortebaan-doelen, die je keffende ik voortdurend oproept.
Je ziet de betrekkelijkheid waarin je leeft
en de sterfelijkheid van je lichaam.
Wat is de werkelijkheid, die van het gehaaste, verongelijkte ik,
of die van de rustige constatering dat alles voorbijgaat
behalve dat moment dat die duidelijk is?
Dit kan de beginvraag van een nieuw leven zijn,
tenminste als…..
Als je niet terugvalt in de durende onmin van je ik.
Als je tijd vrij maakt om je hele zelf te leren kennen.
Het zelf dat er was vóór je geboorte en er is na je dood.
Dat vraagt inspanning en discipline,
dag aan dag, natuurlijk.
En je moet zóveel van jezelf houden
dat je je de tijden dat het niet lukt niet kwalijk neemt.
Je bent immers nog niet héél,
alleen onderweg.
Dat onderweg zijn is fantastisch.
Convocatie 5-daagse van 16=21 december 2005 te Mennorode..