Zitten is een geschenk. Het komt tot je. Je hoeft het alleen maar te doen, telkens weer. Alleen bij jezelf, met gedachten en voornemens, die door je heen blijven gaan. Alsmaar door.
Je lichaam reageert daar op. Het trekt samen om zich te beschermen tegen dat doorgaande geweld.
Om in te kunnen gaan op dat lichaam, dat je bent, moet je er de tijd voor nemen het te leren kennen. Je zult dan merken dat het een heel bijzondere wereld is.
Je adem, die inkomt door je kruin bij het IN, en je uitademing die uitstroomt in je voeten bij het UIT, zijn een eindeloze herhaling waarin alleen de duur verandert. Je leeft, ademt en bent aanwezig.
Dat hele proces kan maanden of jaren duren. Het gaat je steeds meer boeien. Je vraagt je niets meer af. Je bent alleen maar en ervaart alles om je heen. Soms moet je iets doen, soms niet. Dat wijst zich vanzelf.