Alle leven deelt zich onophoudelijk mee en ontvangt het medegedeelde vanuit het omringende waar het één mee is.
Dit is wat ononderbroken plaatsheeft vanuit de ongedeelde volheid.
Hierin is geen doel, strijd of overwinning.
Wanneer leven materialiseert en een vorm aanneemt die door onze zintuigen kan worden waargenomen, is ze afgescheiden en heeft een begin en een einde.
Wat in de ongedeelde volheid ononderbroken plaatsheeft, vertaalt wat vormgenomen heeft in willen blijven leven, wat natuurlijk onmogelijk is.
Zolang je dit niet inziet zul je bang zijn om te sterven als je lichaam tot zijn einde is gekomen.
Soms drijft het lot je het onmogelijke in en besef je van het ongedeelde te zijn.
Zo niet dan zul je van dag tot dag tussen de gewone wisselvalligheden tijd vrij moeten maken om dit te gedenken, want de schil van het ik lijkt ondoordringbaar.
Maar in het altijd weer gedenken voltrekt het ongedeelde de terugkeer.