Gewoonlijk zie je niet wat er is en hoor je niet wat gezegd wordt.
Dat is natuurlijk gek.
Je bent je niet bewust dat je ziet wat je denkt te zullen zien en te horen wat je denkt te zullen horen.
Hoe kan dat?
Het verleden met al zijn ervaringen en herinneringen zit ertussen.
Alleen een hele jonge baby, die meestal nog niet praten kan neemt het NU waar, maar kan het nog niet uiten.
Hoe kom je in het NU, of het moment zelf?
Door te gaan beseffen dat zich iets tussen je momentele waarneming schuift, dat blijkbaar sterker is dan wat zich voordoet. Bijvoorbeeld: je ontmoet op ongeregelde tijden een kennis. De eerste keer laat hij de indruk in je achter dat hij waarschijnlijk zo en zo over de dingen denkt. De tweede keer ontdek je dat hij toch anders denkt. Dat gaat zo door tot je bij jezelf zegt: ik weet het niet. Ik moet maar luisteren en kijken wat zich voordoet. Alles lijkt steeds te veranderen, ik ook, dus…
Je zult iedere keer ‘niet-wetende’ moeten uitvinden wat er wel gaande is.
Dat vraagt intense aandacht. Dat breng je niet zomaar op. Dat is zo.
Maar er is geen andere manier.