Samen met anderen

Het heeft alleen zin naar een weekend te gaan, als je je echt wilt inzetten en mijn verhaal gebruiken om dieper in je eigen leven door te dringen. Thuis en op je werk zijn er afleidende factoren. Op het weekend word je verzorgd, zelfs je dag is ingedeeld, alle aandacht is vrij om je acties en reacties te leren kennen, zonder ze goed of slecht te vinden. Ze alleen maar op te merken en uit te vinden waar ze op teruggaan. Hoe oud ze zijn en wat ze nu nog betekenen, vaak jaren na dato.
Dan kom je bij heel eenvoudige vragen van alledag terecht, waar je in je gewone doen langs gegleden bent. Die vragen die dag aan dag terugkomen kun je nu samen met anderen op een nieuwe manier bekijken zodat ze een onverwachte betekenis kunnen krijgen. Maar dan moetje er ook mee voor de draad komen, gewoon in de groep. Jouw vragen zijn universele vragen, die altijd weer opduiken: hoelang moet ik zitten, hoeveel keer per dag, ik voel niks, mijn adem komt niet beneden, wat doe ik fout, de ander begrijpt me niet, als ik echt vanuit mezelf doe kom ik alleen te staan, niemand ziet wie ik eigenlijk ben, enz…
Elk antwoord dat ik geef is voorlopig, wat je zelf vindt, met hoeveel missers ook, heeft echte betekenis voor je. Daarop kun je verder. Missers zijn ook stappen vooruit. Schade zul je heus wel berokkenen, ongewild, zo is het leven. Maar als je angstvallig achter houdt (waarom toch eigenlijk) wat je maar niet snapt, gebeurt er helemaal niets, ook al word je honderd. We kunnen het in ieder geval proberen? Ik zie er naar uit.

Inleiding voor het weekend van 11 t/m 13 februari 2000 te Maarssen.