Je zit altijd in de draaimolen van je programma, datje vanaf je geboorte onbewust hebt ingetoetst met behulp van je ouders en alle leerinstellingen nadien.
Dat programma stelt je in staat alle zaken te regelen voor je levensonderhoud, en alle zaken die je vanuit het programma belangrijk vindt.
In dat programma zijn ook al je oordelen, meningen, en wensen voor de toekomst opgeslagen. Kortom je bent je programma en leeft van daaruit.
Als er iets is watje niet begrijpt, een natuurramp, een oorlog, een klimaatomslag, zoek je in je programma of er niet ergens een verklaring voor is te vinden.
Soms, terwijl je zo bezig bent, laat je programma je in de steek, en je ervaart, meestal tot je schrik, dat er niks is.
Je schrikt zo, dat je gauw teruggaat naar je programma, dat je vriendelijk zoemend voorhoudt dat je het later wel begrijpen zult – je hebt nog een zee van tijd.
Maar… er was in dat niks toch iets dat niet niks was en ook niet je programma… Als je geluk hebt laat dat je niet los!
Verlangen is een groot woord, maar je moet er telkens aan denken, en op een dag zonder enige inleiding is het er weer. Je schrikt niet meer zo erg en blijft een poos niets doen, misschien zelfs zolang dat je oude bezigheden verdwijnen.
Vanaf die dag overkomt het niks je steeds meer en ga je merken dat het niks alles omvat, niet alleen de schepping maar alle werelden, en dat in dat niks alles bij elkaar hoort en voeling heeft met elkaar.
Dat verandert je leven fundamenteel.
Niet dat je je programma afzweert, maar je neemt de dingen zoals ze zijn, zonder eraan te sleutelen. Je weet nu dat je dat niet kunt.
Je laat je door het niks veranderen. Waar je uitkomt zul je wel zien.
Convocatie vijfdaagse van 12 t/m 17 december 2003 te Maarssen..