Leeg aan verwachtingen

Het weekend van de kerngroep is natuurlijk belangrijk voor de leraar, het bestuur, de op weg zijnde, en voor de drijvende kracht die van allen tezamen uit kan gaan.
Wat is het belangrijkste voor je? Je functie in het geheel? Je dagelijks leven met alles wat daarbij hoort? Het werk waaraan je je verbonden hebt? Of iets anders?
Kun je daarin eerlijk zijn, zonder aan enige verwachting te voldoen. Is dat mogelijk? Niets op te houden. Wat is blijvend aan je zijn op aarde voor deze keer? Blijft er iets over in verhouding tot de duizenden jaren die ons voorgegaan zijn? Besef je de macht en de verworvenheden van de evolutie in je leven van vandaag, of geldt alleen het leven van vandaag? Deze vragen maken heel veel uit voor je balans en je vermogen een ander in zijn waarde te kunnen zien, of anders gezegd leeg aan verwachtingen te zijn. Of nog anders gezegd je eigen nietigheid te voelen in het grote bestel waarvan je deel bent, en dat wel of niet door je heen kan werken. Zegt dat je iets, of komt dat pas als je verlanglijstje is afgewerkt? Hoort je lichaamsgevoel daarbij, of is dat iets wat je maar zo af en toe beseft?
Misschien kunnen we ons met deze eenvoudige vragen, die alle dagen terugkomen, bezig houden. Heel eerlijk, zonder kapsones of angst voor verlies van vermeende eigenwaarde. Onze waarde blijkt immers wel in de praktijk. Als we er hier eerlijk op ingaan krijgen we een kans die we normaal niet krijgen.
Natuurlijk komen we daarbij het verwachtingspatroon, de competitie, het tempo en de schijnzorg van de maatschappij tegen. Maar die krijgen pas hun plaats als de basisvragen in ons dagelijks leven helder zijn. Kussen en bankje zijn in dat geheel opgenomen als één van de mogelijkheden de balans te vinden.
Ik hoop dat het ons lukt zo samen te zijn. Tot dan!

Maarten

Inleiding voor het begeleidersweekend van 22 t/m 24 oktober 1999 te Maarssen.