Jullie hebben al lang opgemerkt dat we veel intenser zitten als we met elkaar oefenen, dan in ons eentje thuis.
Dat zou, als je alle andere aspecten van het kloosterleven even buiten beschouwing laat, wel eens de kernbeleving van de kloosterling kunnen zijn en die van ons, als we meerdere dagen samen oefenen en we elkaar ook buiten de meditatieruimte meemaken.
Dan hebben we wel het voordeel en niet het nadeel van altijd bij elkaar zijn.
Altijd bij elkaar, buiten de samenleving, blijkt vernauwend en ergernis bevorderend te zijn, zoals ik in kloostergemeenschappen heb meegemaakt.
Wat zegt dat ons?
Dat we alle mogelijkheden van samen oefenen moeten aangrijpen en zien of we thuis niet met een of meerderen kunnen oefenen.
Want het doordringen tot je totale zelf heeft het nodig los te komen van de altijd terugkomende beelden die je op je eentje tegenkomt.
Nu het georganiseerde samen zitten terugloopt, kunnen we dat misschien compenseren.