Hier in het revalidatiecentrum leer ik vanzelf aandachtig te zijn.
Ik kan niets van te voren bedenken, want dan ben ik te LAAT!
In de beweging – staan, lopen, gaan zitten of opstaan – moet ik er helemaal één mee zijn. Dan kunnen er geen gedachten zijn. Die zijn veel te traag!
Van moment tot moment voltrekt het zich.
Het moment dat zich voltrekt wist het vorige uit.
Aandacht blijft bestaan en gaat voort je leeg te maken, zodat er ruimte is voor het volgende.
De Die, 26 november 2007