Zonder dat je het beseft verander je voortdurend mét al het andere in de schepping – maar je ingeblikte ervaringen, gewoonten, oordelen, standpunten en verwachtingen bevriezen alles. In die starre wereld – ondanks blijdschap, verdriet, hoop en wanhoop, macht en onmacht – blijf je dezelfde van vroeger.
En toen je zoveel van een ander hield, dat zich een nieuwe wereld leek te openen zonder toekomst of verleden? Werd die niet weer afgedekt door de oude vergelijkende gedachten en gevoelens? Zodat je wegging terwijl je bleef …
En als je wél wegging … nog hoeveel malen?
Een boodschap, die alle beschavingen overleeft heeft, zegt: dat jij een verhaal bent dat alles bevat wat ooit geweest is en voortgaat te worden… en dat je dát kunt beseffen.
Die boodschap leeft nog steeds, ondanks de vaak misleidende uitleg die leraren, kerken en systemen eraan gegeven hebben. Als je aandachtig bent, bereikt ze je opnieuw.
En soms kan een ander, als het leven het niet zelf doet, je eraan herinneren dat het voorbijgaande en het eeuwige nooit gescheiden zijn.
Dan begin je opnieuw, zonder wegwijzers of duidingen, leraren of boeken, het belangrijkste te ontdekken wat er is: dat het ongeborene zich blijft uitdrukken in het voorbijgaande, vanuit de oorsprong.
Maar je ontdekt ook dat het zich niet laat oproepen, noch bereiken, noch benaderen.
Het komt en gaat, meestal onopgemerkt, soms beseft in een onschuldig moment.
Dat ongehaaste ontdekken openbaart je de verstrengeling van lichaam en geest.
En hoe ze elkaar beurtelings manipuleren en overheersen.
Alleen in het gelijkwaardige samen kan het onuitsprekelijke zich voltrekken.
Met jou en zonder jou, in de handeling zelf.
oktober1992