Doelloos rondzwerven heb je nodig om tot jezelf te komen tot de doelloze dingen die schijnbaar voor zichzelf voortdrijven, naar onbekend.
Anders ben je volgepropt met wat je nog moet doen of vergeten bent.
Alles zit vastgemetseld aan elkaar.
Er is geen moment rust, geen zijdelings opmerken, geen vergeten.
Je moet voort, waar naar toe doet er niet toe.
Als je maar doorgaat. Door, door, door…
Waar ben je zelf al die tijd?
Je bent er niet, je doet alleen maar.
Is dat zinnig?
Die vraag stel je niet eens.
Soms als je doelloos ronddwaalt, los van alle ‘moeten’
komen vragen van vroeger op, van toen je nog heel klein was en de dingen nog een verband moesten krijgen.
Nu ben je heel even daar terug geweest. Wat een verademing.