Ik hoor vaak dat je alleen komt te staan in je omgeving als je gaat mediteren en dat je je soms zelfs alleen voelt als je op een sessie met andere mediterenden bent. Het eerste wat je denkt is dat je het leven anders benadert en dat je daarom alleen komt te staan, maar hetzelfde gevoel op een sessie?…
Daar kun je een tijd mee tobben tot je iets heel anders ontdekt: je hebt eens, je weet vaak niet wanneer, vastgesteld dat ‘alleen zijn’ een voor eeuwig blijvende stemming is, die je zomaar weer kan overvallen, als daar op een of andere manier aanleiding voor is.
En omdat je dat hebt aangenomen gaat het ook zo werken… dat is zo.
Aan de andere kant heb je opgemerkt dat zodra je je ogen opslaat er van allerlei door je heen gaat, de hele dag door tot je weer gaat slapen.
De vraag is nu of in dat altijd in beweging zijnde waakbewustzijn zich iets vasts bevindt?
Als je nauwkeurig toeziet op wat er plaats heeft als je doet, denkt, kijkt en luistert of praat merk je alleen maar steeds wisselende zaken op. Je merkt ook dat het niet gemakkelijk is ALLES te volgen. Het lijkt wel of er zich telkens iets tussen schuift.
Dat vreemde verschijnsel vraagt om nog nauwkeuriger toezien…
Zonder opzet ontvouwt zich een nieuwe wereld achter de eens onbewust vastgestelde en je belangstelling strekt zich steeds verder uit: de toestand van je lichaam het bewegen en het ritme van je adem en hoe dat inwerkt op je gedachten en gevoelens, en hoe die omgekeerd weer inwerken op je fysieke welbevinden. Een activiteit die zich steeds verder uitstrekt en naar je hoopt nooit eindigt.